POĒMA (X-XII)

Х

Алесь сгаяў, як чорны корань,

Паблізу ад ручча, ля дрэу.

Спавіты нечуванным горам,

Ад горкай крыўды аж скарэў.

Унцзіна для яго, як слонца,

Нясла цудоўнае сьвятло

Ў яго жыцьцёвае ваконца.

Была як радасьць і цяпло.

І раптам шчасьце хлопца зьнікла

Як летний раніцай туман.

Само жыцьцё у ім панікпа:

Што ж засталося ў ім? Спадман.

У яго зьявілася рашэньне

Аддаць вадзе сваё жыцьцё,

Каб збыцъ душэўнае рушэнъне

І сэрца беднага ныцьцё.

ХІ

У пэўиы час - жаніх ля ганку.

Даўгі падносіць хлеб і соль

І ветла просіць выпіць чарку,

Каб быў багаты, як кароль.

За ім ідзе васэльна сьвіта,

Глытае чарку ля стала,

Што панскаю рукой наліта, -

Каб згоца добрая была.

У пакой васэльны госьці ўходзяць.

Ундзіна ўспыхнула, гарыць.

Жаніх вачэй зь яе ня зводзіцъ:

Як хоча сэрцайка скарыць!

Жзніх:

- Хачу сказаць табе, Ундзіна:

Ты многа значыш для мяне.

Няхай ідзе хутчэй часіна,

Калі напежаць будзеш мне.

Ундзіна:

- Дарэмна! Шчасьце все сьцюжай.

У грудзёх і жьлах стыгнє кроў.

Павер! Баюся ласкі мужа,

Баюся гожых тваіх слоў.

Жанiх:

- Чаму ж тады ад шчасьця бегчы?

Сядайма лепш за гэты стол,

І перад шчасьцем мы укленчым,

Капі заедзем у касьцёл.

Каберцам зьвяжуць нашы рукі

На клятву - друга не кідаць.

І будзем жыць 3 табой бяз мукі,

Маленькіх дзетак гадаваць

Ундзіна;

- Вянец ня дасьць для сэрпа ўладу

Ён зызяжа рукі для вачэй.

Кахаць няможна па загаду.

Як затрымаць вясной ручэй?

ХІІ

Гуцзіць васэльнае застольле:

Віно мядовым кубкам п'юць,

Усім вясельнікам раздольлє.

Дзяўчаты пєсенькі пяюць.

Пяюць аб вольных днях Цзявочых

Што буйнай краскай расьцызілі,

І аб жаданьнях тых ахвочых,

Што да замужжа прывялі.

Ундзіиа сумная. І сьлёзы,

Як пацєркі, з вачэй цякуць,

Як сок з надрэзанай бярозы,

Калі ў вясну яе сякуць.