POĒMA (XIII-XVI)

ХІII

Бясконца шле свае праменьні

Купальлю слонца 3 вышыні;

Яно нясє цяпла струменьні,

Лагодзіць лісьцє, карані.

У палёх бязьмєжных мора кветак,

Казюлек, мошак, матылькоў;

Для сінявокіх нашых дзетак

Мільёны ў жыцє васількоў.

Ля люстра возера ў нізіне

Зьнямєў растайны вецярок,

Заснуў вятрак на ианскім млыне,

І не гаидаецца чаўнок.

Але часамі зноў гайдае

Расьлiнкi ветрыка уздым:

Цалуе іх, зноў абдымае,

І штосьці шэпча разам з тьш.

ХIV

Гудуць званы 3 тура касьцёла.

Яны васэльнікаў завуць..

Усе прыбраны - і вясёла,

Паспешна у касьцёл ідуць.

Ідуць, каб глянуць на Ундзіну,

Яе дружыну i вянец

І на трывожную гадзіну:

Дзявочай вольнасці - канец.

У час вянца наўпроць касьцёла

Апеся блізіўся чаўнок:

У руках трымаў хлапец вянок,

Ундзінай страчаны учора.

I раптам грухат пацзямсльля;

Касьцёл з людзмi пачаў тануць

І ўсіх пасаднікаў вясельля

3 сабой у вір пачаў цягнуць.

З шалёнай пенай лезьлі хвалі.

І, як саломінку-пушок,

Яны высока ўверх паднялі

І кінулі на мур чаўнок.

Касьцёл тануў. Заціхлі сьпевы...

Тырчэў аголены абрыў.

Валяліся бяз кронаў дрэвы,

Няптун шумеў і бераг мыў.

Адзін калека-юрадзівы

Што перад брамаю сядзеў,

Вачыма бачыў гэта дзіва,

І зразумеў: - “Во - Божы гнеў".

ХV

Прайшло ўжо не адно стагодзьдзе.

Тут берег возера зарос,

Але лягенца у народзе

Вякі праходзіць аж наскрозь.

Дварок Даўгога хугка згінуу:

У зямлю улезлі цэглы, лом...

Але назоў свой ён пакінуў -

"Даўгое возера" - люцзём.

Зямля заселена нанова.

І ў памяць панскае дачкі

Назвапі вёску - “Удзінова”...

Хто? Мы - прышэльцы-навічкі.

У народзе нашым ходзяць чуткі,

Што ў дзень Купальля, у паўдзён,

Над возерам, дзе бераг гнуткі,

Чуваць глухі жалобны звон.

ХVI

Лягенду гэтую паведаў

Пакойны бацька мне даўно.

А потым чуў я ад суседаў...

…  Асела многае на дно.

І каб дакладна і праўдзіва

Усё нашчадкам перадаць,

Зьбіраў я весткі крапатліва

Вам пра Ундзіну нагадаць.

1968